آدم‌ها فکر می‌کنند زندگی‌شان در این دنیا بامعناست، البته تا پیش از اینکه کسی نامشان را فراموش کند!
پل بیشیلیو در آتلانتیک نوشت:
یکی از دوستان نزدیکِ یکی از دوستان نزدیکم هرازگاه من را می‌بیند، اما هیچ وقت من را به یاد نمی‌آورد. در چند سال گذشته چهار بار با هم گشت‌وگذار کرده‌ایم و هر بار لبخندی بر لب داشته و دستش را خیلی رسمی دراز کرده تا دست بدهیم. می‌گوید: «سلام، جرکفیس هستم» (البته این نام برای حفظ آبروی او تغییر کرده است).
پاسخ می‌دهم: «سلام، بله. قبلاً همدیگر را توی کافه دیده‌ایم و قبل از آن هم توی آپارتمان دوستمان».
واضح است که یادش نمی‌آید اما می‌گوید: «آه، بله».
